Bu blogla beraber ben de bazı şeylerin farkına vardım.
Mesela beni yıllardır tanıyan arkadaşlarımın işitme kaybıma alışamadıklarını
hissettim. Daha doğrusu işitme kaybını bana konduramadıkları için onu
yoksaydıklarını. Benim 14 yılımı alan alışma süreci, şu sıralarda onlar için bu
blog sayesinde oldukça yoğun ve hızlı bir şekilde gerçekleşiyor. Bunu bana
söylemiyorlar ama ben akıllı bir bıdık olduğumdan anlıyorum tabi ki.
Yılların geçmesiyle azalan yüz yüze görüşmelerimizde durumumu
fark ettiler, ama belki de derecesini bilemediler. Bendeki etkisini tam
göremediler. Sonra karşılarına bu blog çıktı. O yüzden şu sıralarda şok üstüne
şok yaşadıklarına eminim. Özellikle Ankara dışında olanlar, telefonda çok
konuşmadan Whatsapp’tan yazışıp yazışıp yüz yüze yılda 3-4 defa görüşebildiklerim şoku daha yoğun yaşıyor. Ankaradakiler ise aynı cümleyi pek
çok defa tekrar etmenin ayrıcalığını ve zevkini sık sık tattıklarından bu
konuda daha sakinler.:)
“Hilal” başlıklı yazımdan sonra İzmir’de yaşayan D’ciğim
bana o kadar güzel şeyler yazdı ki. Aynısını ondan izinsiz şekilde buraya kopyalıyorum:
“Sonbaharın sonuydu
galiba, sen Çeşme’ye gelmiştin. İkimiz yarı boş Alaçatı’ya gidip sadece 2
saatçik konuşabilmiştik. Şimdi bu nereden çıkmış diyeceksin. Hani blogda
yazmışsın ya çok sevdiğin arkadaşın seninle artık anlaşamadığını söylemiş. Çok tuhaf,
çünkü ben en çok o gün senin beni duyduğunu ve gönülden dinlediğini
hissetmiştim.”
Dün akşam whatsapp’taki bu yazısını ağlayarak okudum. Ben ne
kadar şanslı bir insanım, çevremde ne güzel insanlar var diye. Geçmiş yıllarda
yaptığım en iyi şey dost kazanmak olmuş benim.
Bugün ayrıca benimle anlaşamadığını söyleyen arkadaşım ile de
tekrar konuştum. Onun söylediklerini çok önemsediğimi anlattım. Onunla iletişim
kurmak istediğimden bahsettim. O da bana kendini ifade edemediğinde üzüldüğünü
söyledi. Sanırım bu şekilde bir iletişim kurmuş olduk. :)
Onun 2 gün önce söylediği sözlerden sonra tüm cesaretimi
toplayıp dün işitme testi yaptırdım. Kaybımın ilerlediğini, artık ileri derece
kayıplı klasmanına yükseldiğimi öğrendim. Cihazımda ve ayarlarda gerekli
değişimleri yaptırdım. Bugun konuşulanları daha iyi anlıyorum. Yarın alışıp
daha da iyi anlayacağım. Ne olursa olsun insanlarla sohbet etmekten geri
kalmayacağım. Tüm gönlümle konuşulanları dinleyeceğim, tüm benliğimle
anlayacağım insanları. İnsanlara ne kadar önem verdiğimi hissettirmekten geri
kalmayacağım...
Görme engeli insanı eşyadan, işitme engeli insanı insandan
ayırır diyorlar. Ben insanlardan ayrılmayacağım. Duyacağım, dinleyeceğim, anlayacağım,
anlatacağım, öğreneceğim, güleceğim, dalga geçeceğim, ağlayacağım, bağıracağım,
şarkı söyleyeceğim, müzik dinleyeceğim... Hangi kayıp bana engel olmaya cüret
edecekmiş şaşacağım!
