İLERİ

Bu blogla beraber ben de bazı şeylerin farkına vardım. Mesela beni yıllardır tanıyan arkadaşlarımın işitme kaybıma alışamadıklarını hissettim. Daha doğrusu işitme kaybını bana konduramadıkları için onu yoksaydıklarını. Benim 14 yılımı alan alışma süreci, şu sıralarda onlar için bu blog sayesinde oldukça yoğun ve hızlı bir şekilde gerçekleşiyor. Bunu bana söylemiyorlar ama ben akıllı bir bıdık olduğumdan anlıyorum tabi ki.

Yılların geçmesiyle azalan yüz yüze görüşmelerimizde durumumu fark ettiler, ama belki de derecesini bilemediler. Bendeki etkisini tam göremediler. Sonra karşılarına bu blog çıktı. O yüzden şu sıralarda şok üstüne şok yaşadıklarına eminim. Özellikle Ankara dışında olanlar, telefonda çok konuşmadan Whatsapp’tan yazışıp yazışıp yüz yüze yılda 3-4 defa görüşebildiklerim şoku daha yoğun yaşıyor. Ankaradakiler ise aynı cümleyi pek çok defa tekrar etmenin ayrıcalığını ve zevkini sık sık tattıklarından bu konuda daha sakinler.:)

“Hilal” başlıklı yazımdan sonra İzmir’de yaşayan D’ciğim bana o kadar güzel şeyler yazdı ki. Aynısını ondan izinsiz şekilde buraya kopyalıyorum:

“Sonbaharın sonuydu galiba, sen Çeşme’ye gelmiştin. İkimiz yarı boş Alaçatı’ya gidip sadece 2 saatçik konuşabilmiştik. Şimdi bu nereden çıkmış diyeceksin. Hani blogda yazmışsın ya çok sevdiğin arkadaşın seninle artık anlaşamadığını söylemiş. Çok tuhaf, çünkü ben en çok o gün senin beni duyduğunu ve gönülden dinlediğini hissetmiştim.”

Dün akşam whatsapp’taki bu yazısını ağlayarak okudum. Ben ne kadar şanslı bir insanım, çevremde ne güzel insanlar var diye. Geçmiş yıllarda yaptığım en iyi şey dost kazanmak olmuş benim.

Bugün ayrıca benimle anlaşamadığını söyleyen arkadaşım ile de tekrar konuştum. Onun söylediklerini çok önemsediğimi anlattım. Onunla iletişim kurmak istediğimden bahsettim. O da bana kendini ifade edemediğinde üzüldüğünü söyledi. Sanırım bu şekilde bir iletişim kurmuş olduk. :)

Onun 2 gün önce söylediği sözlerden sonra tüm cesaretimi toplayıp dün işitme testi yaptırdım. Kaybımın ilerlediğini, artık ileri derece kayıplı klasmanına yükseldiğimi öğrendim. Cihazımda ve ayarlarda gerekli değişimleri yaptırdım. Bugun konuşulanları daha iyi anlıyorum. Yarın alışıp daha da iyi anlayacağım. Ne olursa olsun insanlarla sohbet etmekten geri kalmayacağım. Tüm gönlümle konuşulanları dinleyeceğim, tüm benliğimle anlayacağım insanları. İnsanlara ne kadar önem verdiğimi hissettirmekten geri kalmayacağım...

Görme engeli insanı eşyadan, işitme engeli insanı insandan ayırır diyorlar. Ben insanlardan ayrılmayacağım. Duyacağım, dinleyeceğim, anlayacağım, anlatacağım, öğreneceğim, güleceğim, dalga geçeceğim, ağlayacağım, bağıracağım, şarkı söyleyeceğim, müzik dinleyeceğim... Hangi kayıp bana engel olmaya cüret edecekmiş şaşacağım!