 |
| Fotoğraf:El yazısı ile yazılmış Saklambaç kelimesi.Yazının yanına kenardan bakan iki göz çizilmiş.26 Mayıs 2015 |
Uzun zaman oldu değil mi? Sizi bilmem ama bu ara beni çok rahatsız etti. Yazmayınca
konuşamayan ama kendini ifade etmek için çıldıran bebeğe döndüm. Homurdandım,
tısladım, böğürdüm, olduğum yerde dönüp durdum, hırçınlaştım ama en çok da
kızdım. Kızgınlıktan köpürdüm. Çekilmez biri oldum.
Yazamadığım günlerde bedenim şimdi olduğum yerden binlerce
kilometre ötedeydi. Ruhum ve kalbim ise ailemle özellikle oğlumla kalmıştı.
Gittiğim yerden bir iki iyi gezi yazısı çıkarabileceğimi düşünüyordum ama ben
değişmişim. Zihnim seyr-ü sefer etmeye başlamış, artık bedenimin oradan oraya
savrulmasına gerek yokmuş. Gezmek eskisi gibi değilmiş, gezmek artık kaçmak
değilmiş. Artık kaçmaya gerek yokmuş.
Stresli ve yorucu toplantıların bittiği gün etrafı dolaşmak
için bir kaç saatim oldu. Öyle etrafa bakınırken bir grup genç gördüm.
İçlerinde bir kız vardı ve çok güzeldi. Erkekler de birbirinden yakışıklı ve
fit görünümlüydüler. Genç kız oldukça kısa bir şort giymişti. Şort bacağına çok
yakışmıştı. Bacaklarına değil, çünkü kızın diğer bacağı kasığına yakın bir
yerden kesikti.
Yanındaki yakışıklı gençler de tekerlekli sandalyedeydi. Kız
tek ayağının üzerinde kol değneği ile yürüyordu. Gerçekten çok güzellerdi,
kıyafetleri ve tarzları ile üzerilerinden gençlik enerjisi taşıyordu. Oğlanların
vücut çalıştıkları belliydi, belki de sporcuydular. Mutluydular, dışarıdaydılar
ve eğleniyorlardı her genç gibi.
Kızın minicik şortunun altından görünen kesik bacağındaki
dikiş izleri garip gelmiyordu. O kız şort giymişti, şort da ona çok yakışmıştı.
Bu kadardı.
O grubun kendilerini böylesine doğal bir özgüvenle ifade
etmesi gözlerimi yaşarttı. Kendileri gibi olmayan insanların yanında da böylesine
mutlular mıydı? Acaba dedim aralarında sevgili olanlar var mıdır? Ya da
sevgilileri nasıldır? Sevgililerinin engeli var mıydı? O kadar güzellerdi ki,
yanlarında kim olursa olsun onları da güzelleştireceklerini düşündüm.
Gençlikleri, güzellikleri ve kendilerini özgürce ifade
edişleri ile o grup bana ilham verdi. İşitme engeli dışarıdan belli olmadığı
için bazen “normalmiş” gibi davranabiliyorum. Ama kendimi en rahat hissettiğim
ortamlar kendim gibi davrandığım ortamlar. Saklamadığım, saklanmadığım ve
kendimi özgürce ele verdiğim ortamlar... Peki siz kendinizi en rahat nerede
hissediyorsunuz? Nerede saklanmıyor ve saklamıyorsunuz?
