Oh be!

5 Haziran 2015 El yazısı ile Oh Be! yazılmış

İşitme engeli olanların görme ya da bedensel engeli olanlardan farklı olarak, halk arasında dalga geçilme gibi bir durumu var. Yanlış anlaşılan soruların doğru yanıtları, gerçekten sorulan sorunun gerçek yanıtı olmadığı için komik ya da trajikomik durumlar ortaya çıkabiliyor.

İşin daha da vahimi ise yüz yüze değilken işitme kayıplı birey olarak bunun farkına varamamanız ve yanlış anladığınız soru üzerinden konuşmaya devam etmeniz. Karşılıklı konuşmada yüz ifadelerinden anlaşılıyor bir pot kırıldığı fakat telefon görüşmelerinde böyle olamıyor maalesef.

Geçen haftalarda Ecnebistan’dayken kendimi bile şaşırtacak bir şey yaptım. Oradaki titri müdürüstü müdür yani üst üst müdür kıvamında olan yüce yöneticime dedim ki: "Ben artık telekonferans yapmak istemiyorum". Açıktan ve yekten şöyle dedim: “Konuşurken sizin dudaklarınızı okumak istiyorum. Video konferans yapmak istiyorum. Sorunuzu yanlış anlayıp, farklı bir şeyi anlatıp aptal gibi görünmek istemiyorum” dedim. Kelimesi kelimesine bunu söyledim. Ayrıca gayet kendime güvenerek söyledim. “Aaaa, CEO’nun bir tık altındaki adama bunu nasıl söyledin, asıl bu aptalca olmuş" diyenler olabilir.

Aman, diyenler desinler, bir de üzerine şeker yesinler.

İş hayatında kadın olarak kendimizi ifade etmemizde zaten sıkıntımız var. Konu bir de karşındakinden bir şey istemeye gelince, erkeklerden çok çok daha çekingen olduğumuz araştırmalarla kanıtlanmış bir gerçek. Profesyonel hayatta, erkeklerin sadece kendilerine daha çok güvendikleri için, yeterli olmasalar bile bazı üst pozisyonlara gönüllü ve istekli oldukları bilimsel olarak kanıtlanmış. Daha fazla özelliğe ve niteliğe sahip kadınların ise bir türlü kendine güvenemeyip, ortaya atılamaması yüzünden arka planda kaldıkları da diğer bir gerçek. Aslında kadınlar olarak kendi kendimize set çekiyoruz, kendimizi ve isteklerimizi doğru ifade etmeyerek. İstemeye çekinerek.

Benim isteğim şey aslında çok önceden ifade etmem gereken bir şeydi. Sadece ve sadece daha iyi iletişim kurmak ve işimde daha verimli olmak istiyorum. İşitme kaybım kimseden sakladığım ya da saklayabileceğim bir şey değil zaten. Hiç de olmadı. Bunu ben artık kusur değil, bir özellik olarak görüyorum. Benimle çalışanların da öyle görmesi için uğraşıyorum. İşte buna güvenerek söyledim isteğimi. Beni doğru anlayıp, doğru değerlendirmeleri için de pat diye söyledim aklımdan geçeni.

Toplantı sonunda yüce yönetici bana yaptığım işler için teşekkür etti ve benimle bir daha telekonferans değil, video konferans yapacağını söyledi. Bu şekilde de aylık telekonferans öncesi girdiğim ve tansiyonumu yükselterek daha da kötü duymama yol açan stresten kurtulmuş oldum. “Oh” dedim. Hatta “Oh be!” dedim.

Ben yaptım, oldu. Siz de yapsanıza... Gerçekten çok iyi geliyor :)