Anadolu'dan Görünüm

23.7.2015 Anadolu'dan Görünüm yazılmış el yazısı
ile

İlk gençliğim TRT’de “Anadolu’dan Görünüm” programı seyrederek geçti. Jenerik müziği hala kulaklarımdadır. Sansürsüz gösterilen ölü/m görüntüleri de. Beynime kazınmış. O müziğin daha ilk notasında tüylerim diken diken olur.

Ankara’nın daha doğusuna hiç gitmemiş olan ben, ilk TRT’den gördüm oraları. Gördüğüm şeyleri hiç sevmedim. Sadece televizyonda gördüklerime ve duyduklarıma inandım. Neden böyle oluyor demedim. Sorunu, kaynağını ve sebebini merak etmedim. Orada savaş içinde yaşayan insanlar ne yapıyor düşünmedim.

80’in acısını çeken ebeveynlerimiz bizi politikadan uzak tuttu. Ben ve arkadaşlarım 1 Mayıs’ta Kızılay’a gitmeye korkan çocuklar olarak yetiştirildik. Ders çalıştık. Kitap okuduk ama siyaseti okumadık. Tarih dersi gördük ama tarihi araştırmadık. Coğrafya dersinde hangi illerde ne yetiştirilir öğrendik de oraların hapishanelerinde neler oldu diye sormadık. Sadece bize gösterileni bildik. Daha fazlasını istemedik. Neden diye sormadık, çünkü korktuk. Bilmediğimiz kadar uzun yaşayabilirdik.

Devran döndü yaşımızı aldık çoluk çocuğa karıştık. Derken yeni bir gençlik peydahlandı. Bilgiye ulaşmaları kolaydı. Internetle büyümüşlerdi. Akıllıydılar ama bundan öte neden diye soruyorlardı. Dedikleri lafta kalmıyordu. Dünyayı değiştirecek şeyler yapmaya gönüllülerdi ve de bunun için harekete geçiyorlardı.

İşte bu gençlik bizim dönemin Anadolu’dan Görünüm’de görüp korktuğu yerlere kendileri gitti. Orada olanları bizden daha iyi bildi. Neden sonuçtan öte çözüme odaklandı. Çözümün insanlıkta yattığını bildi. Yardım eli uzatmaya gitti.

Her şeyden haberdar olan Büyük Ağabey bilemedi, önleyemedi o gün olacakları.

Patlamayla kanatlandı o gençler. Kanatlandıkça daha da çoğaldılar.

20 Temmuz eşimin doğum günüydü. Ona bir şeyler yazmak istemiştim o gün. Ama Suruç’ta olanları öğrendim. Hayatım, hayatımız her şey anlamsız geldi. Üzüldüm, utandım ve sorguladım... Ben bu ülkenin yitip giden çocuklarının ardından yazı yazmaktan usandım.