Çocukken oturduğumuz yer
lojmandı ve o zamanlar sokaklar çocuklar için gece bile oyun oynayabilecek
kadar güvenliydi. Genelde ev kadını olan anneler ise çocuklarının sokakta
oynamasını gönül rahatlığı ile kabul ederler, çocuklar dışarıdayken ev işlerini bitirirlerdi.
Biz de lojman çocukları olarak sokakta türlü türlü oyunlar
oynardık. Bir türlü üst seviyelere gelemediğim lastik, ip atlama, yakan top ve
saklambaç...Saklambaç genelde benim ebe oluşumla başlardı. Bir defasında üst
üste o kadar çok ebe oldum ki sonunda sinirimden ağlayarak oyunu bırakmıştım. Eve
kaçmıştım. Sanırım o son saklambaç oynayışımdı.
Bir kaç yıl sonra lojmandaki diğer çocukların beni ebe
yapmak için kandırdığını öğrenmiştim. Nasıl kandırdıklarını gerçekten
hatırlamıyorum. Tek bildiğim o zamandan sonra sürekli birilerinin beni kandırmaya
çalışacağı korkusuna sahip oluşumdu.
Bu gece de oğlum ile uyku öncesi kitabı okuyorduk. Oğluma okumayı
sevdirmek için elimden geleni yapıyorum. Sırf eline kitap alsın da bir iki
kelime okusun diye kitabı paylaşarak okuyoruz. Bir kısmını ben okuyorum, daha
az kısmını ise o okuyor.
Bugün okuduğumuz kitabın adı “Ebe Günece” idi. Hikayedeki Günece
6 yaşında bir hanım kızımız. Saklambaç sırasında da emzik emdiği için bir türlü
ebelikten kurtulamıyor. Ağzındaki emzikten dolayı ebeleyeceği arkadaşının adını söyleyemediği
için...Bu, oyuncuların sobelemesi için bence pek mantıklı bir sebep olmasa da;
ben hikayenin kurgusundan çok bana hissettirdiklerine takılıyorum. Günece hanım kızımızın bana hatırlattığı o “sürekli ebe olma” durumuna odaklanıyorum.
Bazen duymadıklarıma ya da duyamadıklarıma o kadar kafam
takılıyor ki, anı kaçırıyorum. Aklım başka yerlerdeymiş gibi görünüyorum
dışarıdan. Olduğum yerde olamıyorum, kendimi anında toparlayıp devam
edemiyorum. Öyle anlarda işte ben hep ebe oluyorum, bir türlü saklanıp oyunun
tadını çıkaramıyorum. Hayat beni kandırıp, benimle dalga geçiyor. Ben ise
olduğum yerde tekrar tekrar 10’a kadar sayıp etrafıma boş boş bakınıyorum.
Günece’nin ağzındaki emzik gibi benim de düşüncelerim engel
oluyor oyunun sıkıcı yerini geçip, tadını çıkarmama. Hayat sobeliyor beni. Tek farkı
var ama şimdi olanların, bu sefer ağlayarak evime dönmüyorum. Oyuna kaldığım
yerden devam ediyorum, tekrar tekrar ebe olsam da...