Ahhh Belinda!

Ah Belinda filminde Müjde Ar'ın başını
yıkadığı sahneden bir büst görüntüsü

Ah Belinda, Müjde Ar’ın başrolünde oynadığı, 1986’da Atıf Yılmaz’ın yönettiği, Türk sinemasının güzel örneklerinden bir filmdir “Ah Belinda” ...

Şimdi nereden çıktı bunu yazmak dediğinizi duyar gibiyim. Size bir bir açıklayacağım...

Filmde Müjde Ar Serap isimli bir tiyatro oyuncusunu canlandırır. Kendisine bir şampuan reklamı filminde oynaması için teklif gelir ve o da kabul eder... Film çekiminde banyo sahnesinin sonunda duştan çıkıp kapıyı açtığında kendisini sette değil, hiç tanımadığı bir evde bulur. Artık tiyatrocu Serap, iki çocuk annesi Naciye’dir. Ne kocasını, ne çocuklarını ne de yaşadığı yeri tanımaktadır. Başta ben Naciye değilim diye diretse de bir süre sonra ortama ve Naciye olmaya ayak uydurur. Filmin sonunda da Naciye banyodan çıktığında kendini yine reklam filmi setinde ve tiyatrocu Serap olarak bulur...

Bugün, seçim sonuçlarını takip ederken başıma bir ağrı saplandı. “Gerilim Tipi” deniyor bu baş ağrılarına...Televizyon seyretmeyi bıraktım. Dışarı çıkıp yürüyeyim dedim. Hem biraz temiz hava alırım, hem de belki yürüdükçe mutluluk hormonları salgılanır diye hayal ettim...Hadi mutluluğu geçtim; belki sinir yapan hormonlarım baskılanır dedim. Çıkıp yürüdüm, hırsımı adımlarımdan ve üzerinde gittiğim yoldan almak için... Baş ağrım biraz azaldı ama sızlamaya devam etti. Bunun üzerine belki sıcak bir banyo iyi gelir ve ağrım tamamen geçer diye düşündüm.

Banyoya girdim... Yine düşünceler ve endişeler geçti aklımdan. Sıkıldım, sızlayan baş ağrım daha da arttı. Tam banyodan çıkacakken, kapının koluna elimi uzattığımda aklıma Ah Belinda filmi geldi...

Şimdi dedim, kapıyı açtığımda kendimi yine tiyatrocu Serap olarak bulsam dedim... "Yıllar süren Naciye’likten özüme dönmüş olsam" dedim. Keşke Naciye olarak geçen yıllar hiç olmuş olmasa dedim. Kapıyı açsam dedim, bu kabus bitse dedim. Kapıyı açsam ve dışarıya Serap olarak çıksam dedim.

Olmadı.

Kapıyı açtım ve Naciye hayatı kaldığı yerde beni bekliyordu.

Ne yapayım ben de oturdum bu yazıyı yazdım. İçimi çeke çeke: “Ah be Belinda, aaah! Keşke hayatımızı değiştirmeseydin!” diye diye.